Ο ΒΥΘΟΣ

ΒΡΕΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΗΓΑΙΝΩ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΤΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΕ ΛΙΤΑ ΜΑΛΛΙΑ. Ο ΑΕΡΑΣ ΠΑΓΩΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΕΚΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ,ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ. ΚΟΙΤΑΖΩ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΣΚΑΝΕ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ. ΒΓΑΖΩ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΛΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΛΗΣΙΑΖΩ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ...ΝΙΩΘΩ ΕΝΑ ΥΓΡΟ ΧΑΔΙ ΝΑ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ. ΣΗΚΩΝΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ. ΧΟΝΤΡΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΒΡΟΧΗΣ ΠΕΦΤΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ. ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΦΗΝΩ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ, ΣΕ ΑΛΛΟ ΤΟΠΟ, ΜΑΚΡΙΝΟ, ΞΕΝΟ, ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ...ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΙΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΕΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΟΡΑΤΗ....ΒΛΕΠΩ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ, ΦΟΡΑΕΙ ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΟΡΕΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ...ΠΛΗΣΙΑΖΩ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΤΟΤΕ ΦΕΥΓΕΙ ΜΑΚΡΙΑ, ΣΧΕΔΟΝ ΠΕΤΑΕΙ ΣΑΝ ΑΕΡΙΚΟ...ΤΟΥ ΦΩΝΑΖΩ "ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΜΕ, ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ?" ΑΛΛΑ ΔΕΝ Μ'ΑΚΟΥΕΙ....ΑΝΟΙΓΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ....ΠΡΟΧΩΡΑΩ ΑΚΟΜΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ...ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΜΕΣΗ ΜΟΥ....ΕΝΑ ΓΛΥΚΟ ΜΟΥΔΙΑΣΜΑ ΕΧΕΙ ΑΠΛΩΘΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΣΩΜΑ. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, ΜΕ ΠΑΕΙ ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΙ, ΓΕΥΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΛΜΥΡΑ ΤΗΣ, ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΗΣ....ΟΛΑ ΠΑΙΡΝΑΝΕ ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ....ΑΓΚΑΛΙΕΣ, ΦΙΛΙΑ, ΓΕΝΕΘΛΙΑ, ΓΙΟΡΤΕΣ, ΓΕΛΙΑ, ΚΛΑΜΜΑΤΑ, ΕΚΔΡΟΜΕΣ, ΠΑΡΑΛΙΕΣ, ΦΕΓΓΑΡΙΑ....ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ....ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ? ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ...ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΨΩ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ, ΝΑ ΑΓΑΠΩ, ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΠΙΟ ΤΡΕΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ....ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΙΚΡΟ, ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΒΕΒΑΙΟ....ΜΗΝ ΡΩΤΑΣ ΤΙ ΕΧΩ....ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ......ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΥΝΙΚΗ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΧΑΡΑ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΓΩΤΟ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΑΙΡΝΑΕΙ.....ΜΗΝ ΡΩΤΑΣ ΤΙ ΞΕΡΩ ΕΓΩ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑ.....ΑΠΛΑ ΤΟ ΕΧΩ ΝΙΩΣΕΙ.....