ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ.....

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΞΥΠΝΗΣΑ ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΓΕΙΤΟΝΙΑ...ΣΤΑ ΜΕΡΟΙ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΑ ΠΟΛΥ....ΗΞΕΡΑ ΚΑΘΕ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΑΥΤΗΣ...ΚΑΘΕ ΠΑΓΚΑΚΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ, ΚΑΘΕ ΣΤΕΝΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ....ΕΚΕΙ ΕΚΛΑΨΑ, ΓΕΛΑΣΑ, ΠΟΝΕΣΑ, ΧΤΥΠΗΣΑ, ΕΠΑΙΞΑ.....ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΣΩΡΟ ΞΕΧΥΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΞΕΓΝΟΙΑΣΤΗ, ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΝΑΚΡΙΒΟΥΣ, ΣΕ ΛΟΓΙΑ ΕΙΛΙΚΡΗΝΗ.....ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΚΑΙ....ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ...ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΔΙΟ....ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΑΣ ΣΠΙΤΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΞΕΝΗ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΥΒΑΛΟΥΣΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΟΥ....ΟΥΤΕ Η ΑΥΛΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΟΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΕΜΟΝΙΑ, ΟΥΤΕ ΤΑ ΓΝΩΡΙΜΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΤΩΝ ΠΑΠΟΥΔΩΝ ΜΟΥ, ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΒΟΛΤΑ....ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΙ ΕΤΡΕΞΑ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΕΤΡΕΧΑ ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ.....ΤΟ ΠΑΡΚΟ, ΟΙ ΚΟΥΝΙΕΣ...ΟΧΙ, ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΕΙΧΑΝ ΑΛΛΑΞΕΙ....ΦΥΛΑΓΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΚΟΥΤΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ,ΠΟΥ ΕΝΑΣ ΥΠΟΥΛΟΣ ΑΝΕΜΟΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΠΗΡΕ ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΑΝ....ΓΕΛΑΩ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΕΛΕΙΑ ΜΟΥ...ΑΦΟΥ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΙΔΙΟ...ΟΥΤΕ ΤΑ ΜΕΡΟΙ, ΟΥΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ....ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΧΘΡΟΙ, ΑΓΑΠΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΙΣΟΙ, ΠΑΡΚΑ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ....ΕΣΥ, ΠΟΥ ΠΙΑ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ.....ΟΛΟΙ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΤΟ ΙΔΙΟ....ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕΣ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΤΩΡΑ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΜΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ....ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ? ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΑΛΕΥΩ ΝΑ ΒΡΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΤΑΒΛΗΘΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΥΤΟΠΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΡΝΗΘΩ.....